သူတိုု႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြက နီေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဖုတ္သိုက္သိုက္ဆံပင္ရွည္အုပ္ႀကီးေတြက သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ရင့္ေရာ္ေစပါတ္။ သူတို႔ေတြနားကပ္ရင္ ကာေဘာ္လစ္ ဆပ္ျပာနံ႔လိုလို ျပင္းရွရွအနံ႔ဟာ မခံႏိုင္လြန္းေအာင္ နံေစာ္ေနတယ္။

ဖာေထးရာေတြ ထင္သာျမင္သာလြန္းတဲ့ ညစ္ထူထူ ရွပ္အက်ႌဝတ္လူေတြ၊ ကာေဘာ္လစ္အနံ႔ေတြႀကိဳင္ေနတဲ့ ေယာက်္ားႀကီးေတြဟာ ပင္ပန္းတဲ့ တစ္ေန႔တာအလုပ္ ၿပီးခ်ိန္မွာ လြယ္အိတ္စုတ္ေလးေတြကို စလြယ္သိုင္းၿပီး အဲဒီထမင္းဆိုင္နားမွာ အုံေနတတ္တယ္။

ေဒၚလြင္လြင္ေမက တစ္ေန႔ကို အသားငါး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ဟင္းအမည္(အမယ္) ၁၅ မ်ဳိးေလာက္ကို အကူမပါ ကိုယ္တိုင္တစ္ဦးတည္း ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ၿပီး ညေန အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္မွာ ခင္းက်င္းေရာင္း ခ်ေနတဲ့ဆိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။

“လက္လုပ္လက္စား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ပ္တည္းၾကပါတယ္။ ဆင္းရဲၾကတယ္။ အဲဒီလို ဆင္းရဲတဲ့သူ ေတြရဲ႕ အခက္အခဲကို ဘယ္လိုကူညီသင့္သလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ႀကီးေမတို႔ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြက ထမင္းႀကိဳက္တတ္တယ္။ ငါးပိႀကိဳက္ တတ္တယ္။ အသားငါးေလးကိုလည္းစားခ်င္တာေလး စားရေအာင္ဆိုၿပီး အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို ဝက္သားဟင္းဆိုလည္း ၅ဝ ဖိုး ေရာ့ အင့္ ဆိုၿပီး ထမင္းေလးနဲ႔ ဟင္းေလးနဲ႔ ေငြေလး ၇ဝ - ၈ဝ (က်ပ္) ပါလာတယ္ဆိုလည္း ေရာ့ ထမင္းေရာ ဟင္းေရာယူ ဆိုၿပီးေရာင္း တယ္။ ကုသိုလ္လည္းရ ဝမ္းလည္းဝ၊ ဒါနေလးလည္း ေျမာက္ေအာင္ေပါ့ သမီးေလးရယ္” လို႔ အဲဒီလံုေမခင္ ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚလြင္လြင္ေမက ေျပာျပပါတယ္။

“ကြ်န္မ ေငြငါးသိန္းဖိုး၊ ၁ဝ သိန္းဖိုးကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မလွဴႏိုင္ပါဘူး။တစ္ေန႔ကို ၅ဝ၊ ၁ဝဝ နဲ႔ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ဳိး ပီပီ၊ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီပီ ဒီလုပ္ငန္းကို လုပ္တာ။ အထြတ္အျမတ္လည္းျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္လည္းရတယ္။ ဝမ္းလည္း ဝတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး ေလးနဲ႔လည္း လုပ္တယ္။ ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကိုဘာမွ မပါပါဘူး။ ဒီကုသိုလ္ပဲ ပါမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီထမင္းဆိုင္မ်ဳိးကို ဖြင့္ျဖစ္တာပါ” လို႔ ဒီဆိုင္ဖြင့္လာတာ ခုနစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚလြင္လြင္ေမက ေျပာျပပါတယ္။
ထမင္းဆိုင္စဖြင့္တဲ့အခ်ိန္တုန္းကဆို ဟင္းအမယ္(၂၃)မ်ဳိးေလာက္ကို သူတစ္ဦးတည္းစီမံၿပီး ေရာင္းခ်ခဲ့ တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။

“စေရာင္းတုန္းက ထမင္းတစ္ပြဲ ၅ဝ၊ ဟင္းတစ္ပြဲ ၅ဝ နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ တျဖည္းျဖည္း နည္းနည္းေဈးတက္ လာေတာ့ ထမင္း ၁ဝဝ၊ ဟင္း ၁ဝဝ နဲ႔ ေရာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ပိုက္ဆံ ၅ဝ တန္၊ ၂ဝ တန္ အေဟာင္းေလးေတြ လက္ထဲက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး လာဝယ္ရွာတဲ့သူေတြကိုလည္း ဟင္းေရာ၊ ထမင္း ေရာေရာင္းၿပီး ေပးသေလာက္ ယူပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဟင္းေတြကေတာ့ အမယ္ေတာ္ေတာ္ စုံပါတယ္။ ဝက္သားဟင္း၊ ဝက္ကလီစာ၊ ဆိတ္ေခါင္း၊ ဆိတ္ေၾကာ၊ အမဲသား၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ အာလူးေၾကာ္၊ အစိမ္းေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေလးဟင္း၊ ၾကက္သား စတာေတြကို အသားဟင္း တစ္ပြဲ (၁ဝဝ) အသီးအရြက္ (၅ဝ) နဲ႔ေရာင္းပါတယ္။

“ဟင္းေတြကို ေဈးေပါေပါနဲ႔ေရာင္းႏိုင္ေအာင္ မနက္ဆို ေစ်းေပါင္က်ဳိးေလးကို သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေစ်းလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူတို႔က ေစ်းေကာင္းေကာင္း (ေစ်းႀကီးႀကီး) ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုဆို ကြ်န္မက ေတာင္းပန္ၿပီး ကြ်န္မ ေရာင္းတဲ့ေနရာေလးက ဆားစက္၊ ေက်ာက္စက္၊ အုတ္သဲေက်ာက္ အထမ္းသမား၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားေလးေတြ ရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြ မစားႏိုင္မွာစိုးလို႔ ေစ်းေရာင္းတဲ့ သူလည္းမ႐ႈံးေအာင္ ကြ်န္မကိုေစ်းခ်ဳိတဲ့ ႏႈန္းေလးနဲ႔ ေရာင္းေပးပါဆိုၿပီး အခ်ဳိသာဆုံးေျပာၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ င႐ုတ္သီးေထာင္းၿပီး ဟင္းေကာင္း ေကာင္းေလး ခ်က္ၿပီး ေရာင္းပါတယ္။

သူတို႔ေတြ ေဖာေဖာသီသီ ေလာက္ေလာက္ငင စားႏိုင္ေအာင္ ပိႆာလိုက္ ဝယ္ၿပီး ခ်က္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ၃,ဝဝဝ ဝန္းက်င္ ေလာက္ ျမတ္ၿပီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ေတာ့ ႀကီးေမငိုၿပီး အိမ္ကိုျပန္ရတာေပါ့၊ သူတို႔ လုပ္ငန္းေလး အဆင္ေျပလို႔ ေစ်းထဲမွာ ဟင္းေကာင္းေကာင္း သြားဝယ္စားရင္ ႀကီးေမ မေရာင္းရဘူး။ သူတို႔လုပ္ငန္းေလး ပါးရွားရင္ေတာ့ ႀကီးေမ ႀကီးဆိုင္မွာ ၁ဝဝ ဖိုး ေပးပါ၊ ၅ဝ ဖိုး ေပးပါနဲ႔ လာေတာင္း တယ္။

တခ်ဳိ႕လည္း ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက လာၿပီး ဟင္းေကာင္းတယ္ ၾကားလို႔ လာဝယ္စားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဟင္း(၃ဝဝ)ဖိုး ဝယ္တယ္။ (၅ဝဝ)တန္ ေပးၿပီး (၂ဝဝ )က်န္တာ ျပန္အမ္းရင္ မယူဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကုသိုလ္ပါဝင္မယ္ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုးေပးသြား တယ္” လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“အဲဒီလို လူမ်ဳိးေတြကို ေရာင္းရလို႔ တစ္ခါတေလမွာ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ဝိုင္းရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လာဝယ္တဲ့ သူေတြထဲမွာ စီးစီး ပိုးပိုးလည္း ပါပါတယ္။ ႀကီးေမက အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးတာေတာင္ တခ်ဳိ႕က နည္းတယ္လို႔ထင္ၿပီး ထပ္ထည့္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြအုံေနရင္ လက္ႀကီးက ငါးေၾကာ္ေတြ ႏႈိက္ခိုးတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ တုတ္ကေလး ေကာက္ၿပီး အဲဒီခိုးတဲ့လက္ကို ေတာင္ခနဲ ျမည္ေအာင္ေခါက္ရတယ္။ ဟဲ့ သူခိုး သူခိုး လို႔ မေအာ္ရက္ဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ ေစတနာေကာင္းပါတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ထြက္သြားတဲ့လူေတြ၊ မေပးဘဲနဲ႔ ေပးတယ္ဆိုၿပီး ျငင္းတဲ့လူေတြ၊ ပိုက္ဆံထက္ပိုင္းျပတ္ ေပးတဲ့လူေတြ စတာေတြနဲ႔လည္း ၾကဳံရပါတယ္” လို႔ သူ႔ရဲ႕ထမင္းဆိုင္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေဒၚလြင္လြင္ေမက ျမန္မာတိုင္း(မ္)ကို ေျပာပါတယ္။

“ဘယ္မွာမဆို အကုန္လုံးက ခ်မ္းသာတဲ့လူမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းဟင္း ၅ဝ ဖိုး၊ ၁ဝဝ ဖိုးေရာင္းတဲ့ ေနရာေတြက ဟင္းေဈးႀကီး ေပးဝယ္မစားႏိုင္တဲ့ သူတို႔လို အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္မွာပါ” လို႔လည္း သူက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။