ဆင္းတုရွိခိုးတာ အက်ိဳးရွိသလား

ေဂါတမ ၿမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံလြန္သြားတာ ႏွစ္ ၂၅၀၀ ေက်ာ္ၿပီ။မရွိေတာ့တဲ့ ၿမတ္စြာဘုရားကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္လို့ ရေသးသလား။ကိုးကြယ္ေနလို့ေကာ အက်ိဳးရွိပါမလား။

ဗုဒၶဘာသာက ဆင္းတုေတြ၊ ရုပ္ပံုပန္းခ်ီကားေတြကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာလား?ဆင္းတုေတြ ရုပ္ပံုေတြကို ရွိခိုးကိုးကြယ္ေနလို့ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ။

ဒါေတြက အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ ဘာသာၿခားေတြေမးတက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ။

ေဂါတမ ၿမတ္စြာဘုရားဟာ ပရိနိဗၺာန္ စံလြန္သြားၿပီ ၿဖစ္ေပမဲ့သူေဟာၾကားထားတဲ့ တရားအဆံုးအမေတြက ပကတိအတိုင္း ရွိေနၾကတုန္းပဲ။သူဘုရားၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့တာ အခုလို တရားအဆံုးအမကုိ ေဟာၿပဖို့ပဲ။
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားကို ညႊန္ၿပေပးခဲ့ဖို့ပဲ။

ဒါေတြက အခု အကုန္ရွိေနေသးတာမို့ ဒီတရားေတာ္အတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံအားထုတ္ရင္း ၿမတ္ဗုဒၶရွိစဥ္တုန္းကလိုပဲ ထပ္တူထပ္မွ် အက်ိဳးထူးမ်ားကိုခံစားရပါတယ္။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကိုလည္း မ်က္ေမွာက္ၿပဳႏိုင္ပါတယ္။

ဗုဒၶၿမတ္စြာ ပရိနိဗၺာန္မစံမီမွာ ဗုဒၶကိုယ္စား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ဖို့အတြက္ေစတီ ၄ မ်ိဳးကို သတ္မွတ္ေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။

ဓာတုေစတီ… ဗုဒၶရဲ့ ရုပ္ကလပ္ေတာ္ကို မီးသၿဂိၤုဟ္တဲ့အခါ က်န္ရစ္တဲ့ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဘုရားရွင္ ကိုယ္စားကိုးကြယ္ႏိုင္တယ္။

ဓမၼေစတီ… ဗုဒၶၿမတ္စြာ ၄၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ပိဋကတ္သံုးပံု၊ မဂ္ေလးတန္၊ ဖိုလ္ေလးတန္နဲ့ နိဗၺာန္တရားတို့ကိုဘုရားရွင္ကိုယ္စား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ႏုိင္တယ္။

ဥဒၵိႆေစတီ… သက္ေတာ္ထင္ရွား ၿမတ္ဘုရားကို ရည္မွန္းၿပီး ေရးသားတဲ့ ပံုေတာ္၊ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ၊ သစ္သားဆင္စြယ္ စသည္တို့ကို ထုလုပ္ထားတဲ့ ဆင္းတုေတြ၊အုတ္၊ သဲ၊ အဂၤေတ စသည္တို့ၿဖင့္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေစတီပုထိုးေတြ၊ဒီအရာေတြအားလံုးကို ဘုရားရွင္ကိုယ္စား ရွိခိုးပူေဇာ္ႏုိင္တယ္။

ပရိေဘာဂေစတီ… မဟာေဗာဓိပင္ အပါအ၀င္ ဘုရားရွင္ အသံုးၿပဳေတာ္မူခဲ့တဲ့ သပိတ္၊သကၤန္း၊ ေတာင္ေ၀ွးစသည္တို့ကိုလည္း ဘုရားရွင္ကိုယ္စားဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ႏိုိင္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက ၿမတ္ဗုဒၶရဲ့ ပံုေတာ္ပန္းခ်ီကားေတြ၊ဆင္းတုေတြကို ရွိခိုးပူေဇာ္တာဟာ ဥဒၵိႆေစတီအၿဖစ္ ရည္မွန္းၿပီးရွိခိုးပူေဇာ္ၿခင္းၿဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီကားအေနနဲ့ ရုပ္ထု၊ဆင္းတုေတာ္မ်ားအေနနဲ့ ရွိခိုးပူေဇာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။

ဥပမာ… ကြယ္လြန္သြားၿပီးတဲ့ မိဘမ်ားရဲ့ဓါတ္ပံုကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ေနတဲ့သူဟာစကၠဴဓာတ္ပံုကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူ့မိဘကို ရည္မွန္းၿပီးရွိခိုးကန္ေတာ့ေနၿခင္းၿဖစ္တယ္။ မိဘဓာတ္ပံုက အသက္ထင္ရွား ရွိစဥ္အခါကမိဘတုိ့ရဲ့ ရုပ္ပံုကိုထင္ၿမင္လာေအာင္ အေထာက္အပံ့ၿပဳတယ္။ မိဘရဲ့ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြ ထင္ေပၚလာေအာင္ ေက်းဇူးၿပဳေပးတယ္။

စကၠဴဓာတ္ပံုကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး မိဘတို့ရဲ့ တကယ့္ရုပ္သြင္နဲ့မိဘတို့ရဲ့ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ား ေပၚလြင္လာေအာင္ ၾကည့္ရွူရသလို ဘုရားပန္းခ်ီ၊ရုပ္ထု၊ ဆင္းတုမ်ားကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ၿမတ္စြာဘုရားရဲ့ တကယ့္ရုပ္သြင္နဲ့ဂုဏ္ေတာ္မ်ား၊ ေက်းဇူးေတာ္မ်ားေပၚလြင္ေအာင္ ၾကည့္ရွုၾကရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပံုေတာ္၊ ဆင္းတုေတာ္တိုဟာ အေထာက္အပ့ံ ပစၥည္းမွ်သာၿဖစ္တယ္။ပံုေတာ္၊ ဆင္းတုေတာ္ေတြ မရွိဘဲႏွင့္လဲ ၿမတ္စြာဘုရားရဲ့ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကိုရည္မွန္းၿပီး ရွိခိုးပူေဇာ္ႏိုင္ပါတယ္။
ၿမတ္စြာဘုရားသက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါကလည္း ဘုရားဂုဏ္ေတာ္မ်ားကိုသာရည္မွန္းၿပီး ပူေဇာ္ရပါတယ္။

ၿမတ္စြာဘုရားရဲ့ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားဆီသို့ စိတ္ေရာက္တာခ်င္းတူရင္အက်ိဳးေက်းဇူးကလည္း တူမွာပဲ။ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားစုေပါင္းထားတဲ့ ဘုရားရွင္ကိုဉာဏ္နဲ့ၿမင္ေအာင္ အာရံုၿပဳရမယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ရုပ္ပံု၊ ရုပ္ထုေတြကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက မသိ၊ နားမလည္သူေတြရဲ့ လြဲလြဲမွားမွားစြပ္စြဲမွုမ်ားသာ ၿဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ေနတာက အရဟံအစ ဘဂ၀ါအဆံုး အတုမရွိတဲ့ဂုဏ္ေတာ္မ်ားရဲ့ ပိုင္ရွင္ၿဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဘုရား၊ထုိၿမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားညႊန္ၿပခဲ့တဲ့ မဂ္ေလးတန္၊ ဖိုလ္ေလးတန္နိဗၺာန္ပရိယတ္လို့ဆိုတဲ့အတုမရွိ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ ဓမၼတရား၊ သစၥာေလးပါးၿမတ္တရားကို သိၿမင္ၾကၿပီးတဲ့ အရိယာသံဃာမ်ားနဲ့ ၿမတ္စြာဘုရားရဲ့အဆံုးအမဩ၀ါဒအတုိင္း က်င့္ၾကံေနၾကတဲ့ သမုတိသံဃာ၊ ဒီဘုရား၊ တရား၊သံဃာလို့ဆိုအပ္တဲ့ ရတနာၿမတ္သံုးပါးပါပဲ။

ဒီလို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ထိုက္တဲ့ အၿမတ္ဆံုးရတနာ သံုးပါးဆိုတာ အၿခားဘယ္မွာရွာေဖြလို့ ရႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။

(ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္)

www.burmaborn.blogspot.com မွကူးယူေဖာ္ၿပပါသည္။ တန္ဖိုးရွိေသာေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ၿဖစ္ပါသည္။

စြန္းလြန္း ဝိပႆနာ

Sunlun Vipassana-U Vinaya

ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏုလံုးသားပိုင္ရွင္

က်ပ္ ၇ဝ နဲ႔ ထမင္းတစ္နပ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္
ဇြန္ပန္းပြင့္ ဇန္နဝါရီ ၁၇ ၊၂၀၁၀။

သူတိုု႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြက နီေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဖုတ္သိုက္သိုက္ဆံပင္ရွည္အုပ္ႀကီးေတြက သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ရင့္ေရာ္ေစပါတ္။ သူတို႔ေတြနားကပ္ရင္ ကာေဘာ္လစ္ ဆပ္ျပာနံ႔လိုလို ျပင္းရွရွအနံ႔ဟာ မခံႏိုင္လြန္းေအာင္ နံေစာ္ေနတယ္။

ဖာေထးရာေတြ ထင္သာျမင္သာလြန္းတဲ့ ညစ္ထူထူ ရွပ္အက်ႌဝတ္လူေတြ၊ ကာေဘာ္လစ္အနံ႔ေတြႀကိဳင္ေနတဲ့ ေယာက်္ားႀကီးေတြဟာ ပင္ပန္းတဲ့ တစ္ေန႔တာအလုပ္ ၿပီးခ်ိန္မွာ လြယ္အိတ္စုတ္ေလးေတြကို စလြယ္သိုင္းၿပီး အဲဒီထမင္းဆိုင္နားမွာ အုံေနတတ္တယ္။

ေဒၚလြင္လြင္ေမက တစ္ေန႔ကို အသားငါး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ဟင္းအမည္(အမယ္) ၁၅ မ်ဳိးေလာက္ကို အကူမပါ ကိုယ္တိုင္တစ္ဦးတည္း ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ၿပီး ညေန အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္မွာ ခင္းက်င္းေရာင္း ခ်ေနတဲ့ဆိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။

“လက္လုပ္လက္စား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ပ္တည္းၾကပါတယ္။ ဆင္းရဲၾကတယ္။ အဲဒီလို ဆင္းရဲတဲ့သူ ေတြရဲ႕ အခက္အခဲကို ဘယ္လိုကူညီသင့္သလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ႀကီးေမတို႔ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြက ထမင္းႀကိဳက္တတ္တယ္။ ငါးပိႀကိဳက္ တတ္တယ္။ အသားငါးေလးကိုလည္းစားခ်င္တာေလး စားရေအာင္ဆိုၿပီး အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို ဝက္သားဟင္းဆိုလည္း ၅ဝ ဖိုး ေရာ့ အင့္ ဆိုၿပီး ထမင္းေလးနဲ႔ ဟင္းေလးနဲ႔ ေငြေလး ၇ဝ - ၈ဝ (က်ပ္) ပါလာတယ္ဆိုလည္း ေရာ့ ထမင္းေရာ ဟင္းေရာယူ ဆိုၿပီးေရာင္း တယ္။ ကုသိုလ္လည္းရ ဝမ္းလည္းဝ၊ ဒါနေလးလည္း ေျမာက္ေအာင္ေပါ့ သမီးေလးရယ္” လို႔ အဲဒီလံုေမခင္ ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚလြင္လြင္ေမက ေျပာျပပါတယ္။

“ကြ်န္မ ေငြငါးသိန္းဖိုး၊ ၁ဝ သိန္းဖိုးကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မလွဴႏိုင္ပါဘူး။တစ္ေန႔ကို ၅ဝ၊ ၁ဝဝ နဲ႔ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ဳိး ပီပီ၊ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီပီ ဒီလုပ္ငန္းကို လုပ္တာ။ အထြတ္အျမတ္လည္းျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္လည္းရတယ္။ ဝမ္းလည္း ဝတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး ေလးနဲ႔လည္း လုပ္တယ္။ ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကိုဘာမွ မပါပါဘူး။ ဒီကုသိုလ္ပဲ ပါမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီထမင္းဆိုင္မ်ဳိးကို ဖြင့္ျဖစ္တာပါ” လို႔ ဒီဆိုင္ဖြင့္လာတာ ခုနစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚလြင္လြင္ေမက ေျပာျပပါတယ္။
ထမင္းဆိုင္စဖြင့္တဲ့အခ်ိန္တုန္းကဆို ဟင္းအမယ္(၂၃)မ်ဳိးေလာက္ကို သူတစ္ဦးတည္းစီမံၿပီး ေရာင္းခ်ခဲ့ တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။

“စေရာင္းတုန္းက ထမင္းတစ္ပြဲ ၅ဝ၊ ဟင္းတစ္ပြဲ ၅ဝ နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ တျဖည္းျဖည္း နည္းနည္းေဈးတက္ လာေတာ့ ထမင္း ၁ဝဝ၊ ဟင္း ၁ဝဝ နဲ႔ ေရာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ပိုက္ဆံ ၅ဝ တန္၊ ၂ဝ တန္ အေဟာင္းေလးေတြ လက္ထဲက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး လာဝယ္ရွာတဲ့သူေတြကိုလည္း ဟင္းေရာ၊ ထမင္း ေရာေရာင္းၿပီး ေပးသေလာက္ ယူပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဟင္းေတြကေတာ့ အမယ္ေတာ္ေတာ္ စုံပါတယ္။ ဝက္သားဟင္း၊ ဝက္ကလီစာ၊ ဆိတ္ေခါင္း၊ ဆိတ္ေၾကာ၊ အမဲသား၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ အာလူးေၾကာ္၊ အစိမ္းေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေလးဟင္း၊ ၾကက္သား စတာေတြကို အသားဟင္း တစ္ပြဲ (၁ဝဝ) အသီးအရြက္ (၅ဝ) နဲ႔ေရာင္းပါတယ္။

“ဟင္းေတြကို ေဈးေပါေပါနဲ႔ေရာင္းႏိုင္ေအာင္ မနက္ဆို ေစ်းေပါင္က်ဳိးေလးကို သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေစ်းလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူတို႔က ေစ်းေကာင္းေကာင္း (ေစ်းႀကီးႀကီး) ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုဆို ကြ်န္မက ေတာင္းပန္ၿပီး ကြ်န္မ ေရာင္းတဲ့ေနရာေလးက ဆားစက္၊ ေက်ာက္စက္၊ အုတ္သဲေက်ာက္ အထမ္းသမား၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားေလးေတြ ရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြ မစားႏိုင္မွာစိုးလို႔ ေစ်းေရာင္းတဲ့ သူလည္းမ႐ႈံးေအာင္ ကြ်န္မကိုေစ်းခ်ဳိတဲ့ ႏႈန္းေလးနဲ႔ ေရာင္းေပးပါဆိုၿပီး အခ်ဳိသာဆုံးေျပာၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ င႐ုတ္သီးေထာင္းၿပီး ဟင္းေကာင္း ေကာင္းေလး ခ်က္ၿပီး ေရာင္းပါတယ္။

သူတို႔ေတြ ေဖာေဖာသီသီ ေလာက္ေလာက္ငင စားႏိုင္ေအာင္ ပိႆာလိုက္ ဝယ္ၿပီး ခ်က္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ၃,ဝဝဝ ဝန္းက်င္ ေလာက္ ျမတ္ၿပီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ေတာ့ ႀကီးေမငိုၿပီး အိမ္ကိုျပန္ရတာေပါ့၊ သူတို႔ လုပ္ငန္းေလး အဆင္ေျပလို႔ ေစ်းထဲမွာ ဟင္းေကာင္းေကာင္း သြားဝယ္စားရင္ ႀကီးေမ မေရာင္းရဘူး။ သူတို႔လုပ္ငန္းေလး ပါးရွားရင္ေတာ့ ႀကီးေမ ႀကီးဆိုင္မွာ ၁ဝဝ ဖိုး ေပးပါ၊ ၅ဝ ဖိုး ေပးပါနဲ႔ လာေတာင္း တယ္။

တခ်ဳိ႕လည္း ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက လာၿပီး ဟင္းေကာင္းတယ္ ၾကားလို႔ လာဝယ္စားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဟင္း(၃ဝဝ)ဖိုး ဝယ္တယ္။ (၅ဝဝ)တန္ ေပးၿပီး (၂ဝဝ )က်န္တာ ျပန္အမ္းရင္ မယူဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကုသိုလ္ပါဝင္မယ္ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုးေပးသြား တယ္” လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“အဲဒီလို လူမ်ဳိးေတြကို ေရာင္းရလို႔ တစ္ခါတေလမွာ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ဝိုင္းရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လာဝယ္တဲ့ သူေတြထဲမွာ စီးစီး ပိုးပိုးလည္း ပါပါတယ္။ ႀကီးေမက အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးတာေတာင္ တခ်ဳိ႕က နည္းတယ္လို႔ထင္ၿပီး ထပ္ထည့္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြအုံေနရင္ လက္ႀကီးက ငါးေၾကာ္ေတြ ႏႈိက္ခိုးတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ တုတ္ကေလး ေကာက္ၿပီး အဲဒီခိုးတဲ့လက္ကို ေတာင္ခနဲ ျမည္ေအာင္ေခါက္ရတယ္။ ဟဲ့ သူခိုး သူခိုး လို႔ မေအာ္ရက္ဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ ေစတနာေကာင္းပါတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ထြက္သြားတဲ့လူေတြ၊ မေပးဘဲနဲ႔ ေပးတယ္ဆိုၿပီး ျငင္းတဲ့လူေတြ၊ ပိုက္ဆံထက္ပိုင္းျပတ္ ေပးတဲ့လူေတြ စတာေတြနဲ႔လည္း ၾကဳံရပါတယ္” လို႔ သူ႔ရဲ႕ထမင္းဆိုင္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေဒၚလြင္လြင္ေမက ျမန္မာတိုင္း(မ္)ကို ေျပာပါတယ္။

“ဘယ္မွာမဆို အကုန္လုံးက ခ်မ္းသာတဲ့လူမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းဟင္း ၅ဝ ဖိုး၊ ၁ဝဝ ဖိုးေရာင္းတဲ့ ေနရာေတြက ဟင္းေဈးႀကီး ေပးဝယ္မစားႏိုင္တဲ့ သူတို႔လို အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္မွာပါ” လို႔လည္း သူက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။

လံုေမခင္ထမင္းဆိုင္ေလးကို စက္ဆန္း ေအပီစီမွတ္တိုင္အနီး၊ သမိန္ပရမ္းလမ္း၊ မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ ၿမိဳ႕နယ္မွာ အားေပး သံုးေဆာင္ ႏိုင္ပါတယ္။
ဇြန္ပန္းပြင့္

(ျမန္မာျပည္မွဇြန္ပန္းပြင့္ဆိုသည့္ သတင္းေထာက္တစ္ဦး Myanmar Times တြင္ေရးသားထားသည့္ Feature ေလးတစ္ပုဒ္ကို ဆရာေရာ္နယ္ေအာင္နိုင္ မွမ်ွေဝခံစားနိုင္ရန္ ေပးပို႔ထားပါသည္။ ဤရသေဆာင္းပါးကို ေကာင္းဝါသတင္းဌာန စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ေဝမွ်ခံစားနိုင္ရန္အလို႔ငွာ ထပ္ဆင့္ကူးယူ ေဖၚျပထားျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။)

Life of Buddha